چرا من ديگر شاعر «براهني‌يايي» نشدم
نویسنده:
اميرهوشنگ افتخاري راد
|
|
|
مقاله
265
|
|
شعر محض، في‌نفسه، ادعايي ايدئاليستي است. البته مي‌توانيم از ايده‌آل و آرمان حرف بزنيم اما تکليف آرمانِ عملي شده روشن است. آن آرمان، هر باره متجلي مي‌شود اما تنها به صورت تنش و تناقضات. في‌الوقع شعر هر بار که مدعي مي‌شود شعري محض است، هم حامل و هم خود «تنش» در معناي وسيع آن است. رفع و رجوع کردن اين تنش به‌واسطه‌ي تفکر اين‌هماني، ايدئاليسم است. براهني در ابتداي چرا من... مدعي است که تناقضات شعر و اجراي نيما و شاملو را نشان مي‌دهد تا «حرف نهايي» را بزند...
|
|
|
|
۰۹بهمن۱۳۹۳
|
ادامه مطلب
|
|